آه آ

ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور دوره سیزدهم قبل از اینکه رئیس جمهور باشد فقیه بود. دلیل حضور او در مقام ریاست جمهوری، پس از سالها مجاهدت در دستگاه قضاوت و فقاهت مانوس شدن با مردم بود. اهمیت حضور در زمان، او را به انتخابات سال 1400 سوق داد و در آن سال با رای مردم رئیس جمهور شد.

اشراف بر مقتضیات زمان و حضور آگاهانه در متن حوادث ذهنیتها را جهت می‌دهد و عزم و اراده ها را در کانالهای صحیح بکار میگیرد. این بود که ایشان به جای ساحل گزینی و از دور دستی بر آتش داشتن، فقاهت را در بطن جامعه برد تا دنیا فرض و تصورات را پشت سر بگذارد و از نزدیک به مسائل آشنا باشد. سفرهای استانی ایشان در این راستا طراحی شده بود.

وقتی پروژه ای بیست سال افتتاح نمی شود و دو دوره هشت ساله ریاست جمهوری آن را آغاز نمیکند، پس اگر استانداری هم نتوانست کاری بکند، آیا راهش این نیست که رئیس جمهور خود شخصا دست به اقدام بزند؟

رئیسی در این دوره، یکسره مشغول رسیدگی به این امور بیست سال عقب افتاده بود.

آنچه که او بر آنها دست گذاشته بود نیازهای بنیادی کشور و موضوعات بکر و دست نخورده بود. چه باید میکرد؟ صبر میکرد تا هشت سال دیگر رئیس جمهور دیگری بیاید و برود؟

ما پایان قرنی را در پیش داشتیم که آغاز آن با یک نهضت قانونگذاری در کشورهای اسلامی به تقلید از روشهای غربی بود. بسیاری از مقررات فقه اسلامی به ناحق قربانی این نهضت شده و هر روز به بهانه عدم سازگاری اسلام با مقتضیات زمان الگوی رفتاری مناسب از زندگی مسلمانان حذف می شود. اینکه اسلام ابتدا از بطن به مسجد برود و باز از آنجا به عزلت نشینی منجر شود، نتیجه این تفکر بود.

تیم همراه رئیس جمهور عازم مرزهای جلفا و آذربایجان شدند تا بلکه این ریسمان استعمار فکری-غربی از دست و پای مسلمانان باز شود.

حال که آنها در میان ما نیستند این وظیفه ماست که راهشان را ادامه دهیم.