آه آ

فقط رنگ و بوی آن عوض می‌شه.

سال ها پیش، وقتی همه دیگه ماهواره خریده بودن ما هنوز برنامه های شبکه یک رو میدیدیم. روزهای جمعه در برنامه های ویژه تلویزیون یک برنامه میذاشتن تحت عنوان «مجید دلبندم». یک عروسک آورده بودن توش با دست های دراز و شعرش رو تکرار میکردن که دستم درازه. نگاش میکردم و میگفتم آخه این چیش قشنگه؟

خود تلویزیون میگفت خییلی قشنگه. ما سعی میکردیم باور کنیم. سال ها بعد، این انیمه های ژاپنی رو تندتند دانلود کردم. دیدم این ها منظورشون رقابت با لوفی کلاه حصیری ژاپنیه که سالهاست مثل اینکه مورد استقبال خیلی ها هم واقع شده. اون انیمه پرزحمت ژاپنی کجا و این کار یکسره صداسیمای ایران.

حالا برای این باید ما ماهواره نمیداشتیم؟ برای اینکه برنامه های آشغال بیمزه رو به خوردمون بدن که هیچ هم نگیم؟

نه، از اون بدتر. جنگ هم بشه، و ایران مثل سال 59 در شرایط جنگی قرار بگیره، دنیا رو آب ببره ایران رو خواب ببره. البته که اون زمان هم بنی صدر رو هم خودمون انتخاب کردیم.

سال 87، هنوز 88 معروف نشده بود. من داشتم کنکورم رو میخوندم. کنارش هم یک رادیو گوش میکردم. همون سال، کانال های رادیو رو هم محدود کردن. اون سال فقط در کنار کنکور بیمزه تحصیلات تکمیلی و زمانی که دیگر همه چیز گذشته بود، کتاب خوندم. چون رادیو رو هم تعطیل کرده بودن و من از شنیدن صدای بی توجه عناصر صدای ایران لذتی نمیبردم.

سال 96 شروع کردن به بستن بسیاری از سایتهای انیمه. فیلتر پشت فیلتر. قطار فیلترها از راه رسیده بود. همزمان در فیلیمو برنامه های مسخره رو تبلیغ میکردن. حق انتخابی نداشتیم. از اونطرف، اون ور آبی ها هم بیکار ننشستن و سایت پشت سایت باز میکردن. نتیجه اینکه به هر زحمتی بود انیمه های در حال پخش رو گیر می آوردیم، ولی استقبالی هم از فیلم های مسخره داخلی و حتی آنها که به اسم خارجی میکردن نمیکردیم.

چرا باید این شخصیت عمو پورنگ با اون بزک خودش و گروهش پیش من محبوب بشه، در حالی که فرهنگ من رو هم نمیگه؟ اون خارجی که بیشتر داره فرهنگم رو نشون میده. چرا باید یکسره ما فیلم های آمریکایی چند بار تکرار رو تو رسانه هامون ببینیم؟ این اون فیلمهای خارجی هست که ماها دنبالش بودیم و این ها نمیخواستن ما ببینیم؟ از انیمه های ژاپنی، چرا بیمزه ترین هاش رو برای دوبله انتخاب میکنن؟ منکه این همه انیمه نگاه میکنم هیچ وقت سراغ اون که تنیس بازی میکنه و یا سوار دوچرخه با اون یکی رقابت میکنه نمیرم. انیمه ای که توش همه شخصیت ها ربات هستن رو دوست ندارم. ولی چرا رسانه های ما اینها رو تکرار میکنن؟

حال، سال 1400. میگن اینترنت ملی (شبکه ملی اطلاعات) برا شما آوردیم. مثل همون رسانه ملی تون؟ همونی که حق انتخاب توش نداریم. همونی که شما رزق و روزی ازش در میارین و فقط ماها نگاتون میکنیم؟ همونی که باید بعد از کلی مجوز گرفتن چشمامون سفید بشه بلکه انتخاب بشیم به عنوان دشمن هاتون؟

اینترنت ملی چیه؟ چرا حقیقت رو نمیگین؟ چرا نمیگین فقط این داخلیه؟ در چند آزمایش این شبکه ما حضور داشتیم؟

آه، چرا. در یک آزمایش. اون هم همون سال 96 بود که هرچی میزدم سایتم بالا نمیومد. هیچ کس هم نمیگفت چی شده. معلوم شد کل سرورهایی که در خارج از ایران هستن رو بسته ان و فقط شبکه داخلی برقراره. این رو چطوری فهمیدیم؟ در اون برنامه به خانه برمیگردیم که نماینده های مجلس راهش انداخته ان. اون هم اگر نمیگفت، در هیچ برنامه رسانه ملی و در هیچ اخباری کسی نمیگفت!

از کجا میدونستیم؟

حالا، وزیر پیشنهادی دولت رئیسی (زارع پور) اومده میگه اصلا نترسین. ما برای شما اینترنت ملی رو کامل (!) اجرا میکنیم. من تعداد زیادی آدم پشتمه. نوجوون ها باید در اینترنت امنیت داشته باشن.

نگفت، ما پشت کافی نت ها هستیم که یکسره این مشاغل رو به تعطیلی ان. فقط گفت ما پشت هوافضای کشوریم. صنعت فضایی این کشور چقدر من دکترا رو توی خودش راه داده؟

 این صنعت، به جز رقابت با من چه کرده؟ به جز اینکه فقط برای خودشون برنامه دارن. فقط منافع خودشون مهمه. این بستن هم برای اینه که پول بیشتری از کیسه ما به جیب خود ببرن.